Baconpølse!

Ferie e deiligt. Eg har aldri våre i tvil - men får det bekrefte gong itte gong - det e magisk! Men, som fornuftigheden eg e, så innser eg jo at feriefølelsen ville kje våre den same viss me ikkje jobba før - å gjerna åg ittepå.

Men, både helge å feria har en siste dag - søndagen. Det e jo ikkje allti en ferie slutte på en søndag, men siste dagen får uansitt en søndagsfølelse øve seg, så det har ingen betydning kæ dag det e. Denne dagen e dømt te å få en dårlige følelse øve seg. Du vett at det e siste dagen, å dermed e det umuligt å nyda an fullstendigt - å du gjer kæ som helst for at an aldri ska ta slutt (aller helst aldri begynna), å glømma at det e den dagen.

Nettopp det gjorde eg igår. Det psykiske presse me "jobb imårå, eg må heim" tvangstankane begynte relativt tidligt, men når eg endeligt kom meg heim ville eg jo ikkje legga meg.
Itte lang vurdering kæ kvalitetsserie eg sko ta for meg, endte valget på One Tree Hill. En dyp, meningsfylt, livstro serie som kvar å ein kan kjenna seg igjen i å liksågreit konne spelt hovedrollen i sjøl. Peyton kan du ikkje spela - for det e meg.

Men, en serie kreve åg proviant. Du blir sleden å forbrenne energi ved å leva deg nok inn i seria - å må ha påfyll. Itte mange helligdaga e det begrensa kor møje innbydande påfyll du har liggane, någe så gjorde at eg endte opp me nonstop. Stussligt? Ja.
Te tross for at eg jo til enhver tid har fullstendigt kontroll på kæ eg har i kjøleskapet å kæ eg ikkje har (e kje så vanskeligt når det e ein å same person så både handle inn å ede opp), så gjekk eg for å sjekka kjøleskapet. Å der låg di. Baconpølsene.

Når eg grille så e eg en enkel sjel. Det e eg stort sett når det gjelde det mesta i livet, men me grilling spesielt. Standard heilt plain grillpølsa me lompa å gjerna sprøstekt løg (men slettes ikkje någe krav) - så e eg fornøyd.

I påsken va me på hyttetur - å då va planen grilling. I den anledning blei det handla inn grillmad, men det blei aldri någen grilling å maden blei brakt heim igjen å havna sjå meg.
Om eg så hadde våre i tvil, så va det heilt klart at det va ikkje eg så hadde stått for innkjøp av grillmad. Nope - de va ein så visste kæ an ville ha på grillen. Å han ville tydeligvis ha hatt baconpølse. Baconpølse med ost - eller som det så fint sto på pakken "Pølser med biter av bacon og ost". Han her hadde garantert ikkje blitt fornøyd me ei standard grillpølsa. Men, poenget, eg va nå innehaver av desse baconpølsene.

Pølse med både bacon å ost e jo dømt te å inneholda møje energi - å det va jo det eg va på utkikk itte. Det å tidsfordriv å en unnskyldning for meg sjøl te kæforr eg konne sidda oppe lenger - eg sko jo ha kveldsmad.

På kvellane når du egentle sko våre i seng skjer det, i alle fall me meg, at eg e ei levande søppelbøtta for alt eg har i kjøleskabe så eg konne tenkt meg å bli kvitt. Hiva de? Nei, nei, uaktuelt. Baconpølse frista meg overhodet ikkje, men av nysgjerrighed testa eg det ud. Pølsebrød hadde eg ikkje - å eg va jo overhodet heller ikkje sulten, så eg nøyde meg me pølse. Kun pølse - me kniv å gaffel.

Pølsene va heilt OK dei, men eg holde meg ennå te simple grillpølse me lompe.

Maden va fortært, å baconet å osten hadde gitt meg ny energi. Årvåken, vill å gal gjorde eg dermed någe eg aldri gjer - loggde på facebook chatten. Å der va me samla. Gjengen av folk så e våkna hall 2 ein mandagskveld. Kremen - med andre ord. Å det va fysst nå det gjekk opp for meg at eg va tragiske.
Det at eg såd aleina me nonstop, one tree hill å baconpølse konne eg bortforklara med "du så makte så møje å har så mange utfordringa å balla i luftå va det vel unt ei baconpølsa", men chatten va det verre med. Ein av dei så tog kontakt gjekk nemligt rett på nedverdigingå.

• 
  
  "Du e singel, e du kje?". Standarden for: Seie du ja e du tragiske - å spørsmåle ose av et forutinntatt svar. An va kje litt spent på svare en gong.
• 
  
  "He du någen prosjekt på gang?" Burde eg ha mange prosjekt på gang..? Drive folk å prosjektere bag ryggen min?
• 
  
  "Eg he ein te deg, du vil liga an, gira?" Haste det sånn? Har eg dårlige tid? Burde eg hatt panikk? Nå eller aldri? Siste mulighed før eg e dømt te å enda opp på pensjonat å "vi reiser alene" samenhenga? E det någe galt i det..? E kje de triveligt det jedna, på danskebåden me ei baconpølsa i håndå, bukså oppi sokkane, treningsjakke, slippersa/badesko å magataskå..? Eg e der - lett!