Ta me far din på jobb dagen.

Der har begynt ei ny på jobb. Ei dama. Elle ei jenta. Et ungt, flott, meget triveligt kvinnemenneske. Eg visste at u komt. Dei andre advarte meg i god tid, sånn at eg sko få tid te å innstilla å forbereda meg på at et fremmed ansikt ville dukka opp i gangane. "Kæ hette hu då?" spurte eg. Å så fekk eg veda navne. Eg kan jo kje gjengi det, for det e jo konfidensielt. Trur eg. Eller så e det jedna ikkje det. Uansitt.

Fornavnet nas va et flott bibelsk navn. Ei venninna av na Maria. Men det va kje fornavne så fanga meg. Det va ittenavnet. Dei så kjenne meg vett at eg e fryktele fan av Løgnaslaget. Av eldre menn så ser trivelige ud å he humor generelt åg forsåvidt.

Merkeligt nok, så hette denne nya, bibelska kvinnå det sama så ein av desse i Løgnaslaget te ittenavn. Snodigt. Eg øyna et håp. "Åå, seie du det, hu hette det hu ja. U e kje i slekt me an Steinar hu då..?"
Det va u. Nærme åg. Den innerste sirkelen kan du godt sei. Eg forholdt meg så roligt så eg bare klarte. Eg smilte så en gal - riktignok, men det konne jo bare ver i glede øve å få bli kjent me en ny sjel.

Den nye sjelen ankom et par daga itte. Eg hilste å snakkte me na. Å lada som absolutt ingenting, å nevnte ingenting om at eg muligens konne ha hørt ittenavnet før. U va fryktele trivelige. Rett å slett ei skikkele koselige jenta frå fysste stund. Eg har kje på følelsen av at u egentle e et skikkele dra te tryne så bare e koselige dei fysste dagane heller. Faktisk.

Eg nevnte ingenting om at eg visste kem far nas va. Eg nevnte ingenting om at den dagen far hennas va på Rema 1000 på Mariero, å eg såd i kassen - så blei eg heilt satt ud, rødsprengt å klønete. Eg nevnte ingenting om at eg digge far nas, å at eg har sunge "Eg e mann" framføre en heilt forsamling bare te ære for han - sjøl om de e usedvabligt møje flottare når han synge an sjøl.

Eg har kje nevnt någen ting te na ennå heller. Å nå føle eg kje eg kan sei någe heller. Då burde eg jo sagt det med en gong. Eg kan liksom kje ha tenkt på navnet hennas i mange daga, å nå fysst lure eg på om ikkje det e de han hette han komikaren åg..? E de slekt jedna..?
Eller eg kan dra ein "fytti så festlige du e, sko mesten tru du va i slekt me han der, åh, kæ hette an nå igjen..?"

I tillegg, som om ikkje der e nok problemstillinga, så e eg redde at u ikkje ska tru at eg oppriktigt syns u e koselige viss eg seie eg e fan av far nas nå. At eg bare har gitt uttrykk for det, i håp om gratis billetta te neste revy - muligens? Elle for å få værme na heim på middag en dag di ska ha familieselskab for eksempel. Det kan jo kje ver en vanlige dag, for eg frykte u har flytta ud heimante. Men de e jo kje sikkert, det kan jo ver at di he de så løye i den heimen at ingen vil flytta ud.

Så, eg har funne løysningå. "Ta me far din på jobb dagen". Eg har kje hørt om andre bedrifte så har det, men eg tenkte eg konne foreslå det forde, med den utfyllande informasjonen at "mange konkurrerande bedrifte har en sånn dag..."
Då må adle ta me far sin. Mer har eg ikkje planlagt. Eg vett kje heilt ka desse fedrene ska gjer, men det kan jo ver det blir som et slags klassetreff for dei åg..? Ka om far min hadde gått i klasse me far hennas, å heile situasjonen bare blei skikkele festlige, for kem sko trudd det..???
Å så ordne alt seg. Eg får sitt Steinar, dei får klassetreff, å hu nya på jobben forstår at eg lige henna for henna - å ikkje bare for u e kjendisdatter. Å så ska eg sei: "Åh, det burde eg jo tenkt, at ikkje eg kom på det når du sa ka du hette - at det e jo det han hette åg! Nei, verden e vel liden vel!"
Eg må bare finna ud om adle sin far e i live ennå...for det frykte eg faktisk at der e en sjangs for di ikkje e...å eg føle ta med bilde blir litt tristare enn det eg hadde tenkt denne dagen sko bli...