Men an e der ikkje. Eg finne an ikkje.Det nærmaste eg komme e 6 versjona av "Dagmar Schreiner". Hu har eg aldri hørrt om - å eg e ikkje så intresserte i "mar"-en. I tillegg komme en "Reinhold Schreiner". Men det va kje han heller.. Eg ville bare hatt an Dag eg. Muligt eg må senda an en melding, eller kanskje aller helst stikka oppom an en tur. Det e jo en del år si eg va der sist - å eg vil jo ikkje an ska tru eg e sinte på an elle någe..
Men, enn så lenge får eg ta na Dagmar. Sikkert kjekke hu åg.
An Dag e kjekke, å sikkert u Dagmar å an Reinhold åg, men der e jammen mangen kjekke folk sånn utenom kjendisane og.
På jobb har veldig mange delt kontor. Det har eg og - eller, me. Nå e eg litt usikker kor taushetsplikten inntreffe, men sånn for ordens skyld kan me jo unnlata navnet på min kontorkollega. En risikere jo å havna med kem som helst når en ska dela kontor med någen, å eg må innrømma at eg ikkje visste heilt om eg sko gleda eller grua meg når eg fant ut kem eg sko sitta me. Akkorat så å få veta kem en havna på lag med i gymmen (eller kem en ikkje blei på lag med for en blei ståande igjen i høydehopplagsutvelgelsen..)
Men gubba eg va heldige! Ikkje at eg kunne endt opp med någen heilt krise, men eg e rett å slett meget fornøyd!
Me e ganske ulike - på mange måtar - å det som e litt kjedelig for min del e at der me e ulike e det hu som komme best utav det. Hu kan ikkje sei någe som kan ver i nærheten av stygt, om någen. Det kan eg. Eg har tenkt at eg e ganske gode på det eg åg, å la ver alså, men sammenligna med henna konne eg vunne VM i ufine ting å sei. Ber her om at du holde fokus på at her e det hu så e eksepsjonelle - ikkje eg om bare snakke stygt om folk.. Du kan testa na åg, prøva å få na på spore av någe - funke ikkje.
Fysste gong u lukkte dørå te kontore, så tenkte eg at hold meg fast, NÅ ska u visa seg menneskelige hu åg. Eg måtte meste smila av glede at øyeblikket endelig va komt - å mangla bare popcorn å litt smågodt. Men, det va ikkje i nærheten en gong. Skuffelse de lux. Hu lurte på en kundeavtale, og døra blei lukka i tilfelle der tilfeldigvis sko vandra någen kunda i gangane som ikkje sko få med seg dette her. Nå har eg ikkje ein gong forhåpninga når dørå blir lukkte..
Å sidda to på et kontor e fantastisk når du lure på någe, elle har glømt koss det va med det eina eller det andra. Hu komme seirande ut av den og. Når EG lure på någe, så snur u seg rundt, tenke å svare, å tenke litt te - å sette seg inn i det eg lure på. Når hu har svart, kan eg fint glømma å sei takk, å snur meg tebage te skjermen - mens hu kan sitta (fremdeles vendt mot meg, å nå bare ryggen min..) å tenka itte å forsikra seg om at eg har fått rett svar.
Når HU lure på någe, så har hu en aen tilnærming enn meg. Hu åpne med "Kan eg spør deg om en ting?". Den e langt triveligare enn min rett på sak.. Å vise at du tar den andre seriøst, å he respekt for at den kan ver midt oppi någe.
Men, når då hu har fått tillatelse te å spør meg om en ting, å då spurt, då e der to versjona av meg.
- Versjon 1 e den som gripe tak i kaffikoppen, snur kontorstolen rundt, å e klar te å lytta å hjelpa. God tid.
- Versjon 2 e stressa Bente. Tar ikkje kaffikoppen, snur seg halvveis rundt, å mens kollegaen utdype problemstillingen å spørsmålet, så e Bente litt til stede, litt snur stolen halvveis tebage å fortsette å skriva på PC'en, litt te stede igjen, litt skriving. U e så veldig raske med å snu stolen tebage igjen, for så å kanskje få dårlige samvittighet å fortsetta å snakka litt te - med ryggen te å mens eg e heilt inni det eg holde på med, vel å merka.
For ei stund si hadde me medarbeidersamtale. Eg hadde då nærmast en heile andakt om kor fornøyd eg va. Burde ha sunge någen sangar åg - men det blei det ikkje kkurat den samtalen. I ettertid har eg tenkt at gubba kor pinligt viss hu andra rett etter min hyllest har tilstått at det e ikkje någe særligt, å at viss der blir någen ledige kontor vil u gjerna flytta ut..
Eg komme veldigt dårlig ut av det med denne kontorløsningen. Eller, personlighetsmessigt tape eg någe veldigt, mens sånn gevinstmessig sett så e det jo eg så har vunne. Bare ikkje sei någe te na, kanskje hu ikkje ane någe å tenke at hu e heldige..stakkar..
Det einaste eg score på e kundeaviskontroll. Der e hu faktisk rimelig elendige. Eg føle meg som tidenes gjerrige kjiping når eg fortella na om supertilbudet der e på Rema denne vegå. Å hu har aldri fått det med seg. Mens eg erkjente at eg trudde nesten aldri (kan tellast på ei hånd i alle fall) eg hadde kjøpt en kjøttdeig te fullpris, konne ikkje hu ta igjen at hu hadde gjort någe aent. DÅ kjente eg jo at det gjorde vondt inni meg. Ikkje så lenge itte denne dype samtalen, så kom det tilbud på kjøttdeig. Me blei enige om at det va en god ide at hu å hennas familie hamstra litt då. Når helgå kom, å tilbudet nærma seg slutten, hadde eg mest lyst å senda en påminnelse - men holdt meg for god for den slags innblanding i familien. Vil jo ikkje VIRKA heilt galen heller.. U hadde glømt det. Ny vega med eksklusiv fullpriskjøttdeig.
Det sette meg egentlig ikkje i någe godt lys det heller. Nå e eg både kjipe, snakke stygt å stressa.
Men, eg har en viss omtanke. Ein dag for någen veger si hadde hu glømt ettermiddagsskjevå si. Full krise. Konne mesten sjå koss u bleikna, å blei slakkare å slakkare, "eg har glømt skjevå mi heima". Det va nesten en nær døden opplevelse på delt kontor. Itte det har eg passt på at der ligge litt nødproviant lett tilgjengelig. Viss någen sko glømma skjevå si å gå i sjokk..
Neste gong trur eg eg kun ska snakka fint om någen. Ikkje ta med meg sjøl som en motpart for å visa kor bra den andre e. Det sedde meg i et ekstremt dårligt lys. Evt. må en heller bruka någen andre som det dårliga eksemplet..
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar