Folk har forskjellige interesse. Någen elske å spela fotball. Eg gjer ikkje det. Det vil sei, det e lenge si eg testa om eg elska det, men eg føle meg relativt sikker å komfortabel med at eg nok ennå ikkje gjer det. Någen elske å stå på ski, elske snø, slalom, snowboard å alt sånt. Eg gjer ikkje det. Men eg synes det e triveligt me langrennsski + 200 meter + snøfonn, sol, bål å kakao. Men eg elske ikkje ski. Eg elske å laga mad. Eg elske oppskriftsbøge, det e min sengelektyre nr 1. Eg elske når der e ryddigt. Eg elske å handla mad. Å eg elske å søga på jobba.
Sistnevnte e någe eg har gjort litt i det sista, både for å dyrka å holda kjærligheden ved like, å fordi eg e ein enkel innleid sjel i Lyse, å gjerna konne tenkt meg det mange andre så fint har - en fast jobb.
Det å ha fast jobb har mange fordela eg aldri hadde tenkt på inntil nyligt. Ein av dei tingå e lån. Dei me fast jobb får lån - det gjer ikkje dei så ikkje har fast jobb. Ikkje eg i alle fall. Det at eg innehar kredittkort e nok åg en vesentlige faktor, men det e åg under utbedring...
Itte lang tids patriotisme øvefor golfen, he eg nå gått inn i en fase der eg ikkje føle et liga sterkt forsvarsansvar for an. Eg e faktisk heilt enige når folk slenge slibrige kommentara te an. Forandringen skyldes ene å alene at an ein vakker dag eg kjørte uskyldigt avgårde plutseligt begynte å røyka. Ikkje som i "du ahr ikkje fylt vatn på meg" , som jo overhodet ikkje e unormalt, å aldeles ikkje hadde gjort meg någe.
Nei, nå va plutseligt bare heile kabinen fylt me røyg, lukt, tårene rant, å inni der såd ei livredde Bente me vinduå igjen for "der brant nok ute en plass bare, heilt sikkert." Der brant ingen plass ute. Ikkje inni heller for den saks skyld. An bare slo på røykeanlegge uten någen form for varsel elle tillatelse.
Itte det va det kje løye lenger. Eg ville ha ny bil. Eg såg øve kapitalen - å endte opp me at eg måtte nok ha bittelitt finansiell støtte frå banken. Det fekk eg kje. Ikkje fra min kjære SR-bank, å heller ikkje frå et einaste slibrigt finansbyrå du kan tenka deg. Ingen fant meg kredittverdige - å DÅ va det det gjekk opp for meg at eg ville ha en fast jobb.
Å eg har søkt. På ganske møje egentligt. Bare for det e jillt. Kæ eg har søkt på huske eg egentligt ikkje.
I dag ringte ei dama, å lurte på om eg ville komma på intervju. Hu ringte frå Risavigå - å hu forholdt seg te det som at då sko eg forstå kæ jobb det va snakk om. Normalt ville folk gjort det. Normalt ville kje folk ha søkt på så møje forskjelligt. Eg hadde ingen anelse. Desperat prøvte eg å tenka kæ i all verden der va i Risavigå så eg konne ha søkt på. Eg har aldri våre i Risavigå, så eg kom ingen vei, å damå nevnte alre någe firma elle någen som helst hint.
Eg takkte så hjerteligt for at hu ringte, å ville selvfølgele komma på intervju. Eg hadde jo venta i spenning så lenge på resultate! Hu spurte om eg visste kor "terminalen va". Terminalen..? Eg va kje heeeilt sikker, så u forklarte, å heilt mot slutten sa u at eg fant det nok uansitt, der va godt skilta, å eg såg jo "Fjordline" skilte...
Å då forsto eg det. Fjordline. Danskebåden. Minnene kom klart tebage, frå annonsen eg såg i Aftenbladet, frå gledesutbrudde eg hadde te Kjetil om at eg va jo ment to be på en danskebåd. Vel. Nå vil det visa seg, om det e det så e min skjebne. Eg meinte det jo egentle ikkje såå seriøst.. Men de e jo danskebåden!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar